Elvish

Namárië, also called Galadriel's Lament, Altariello nainië Lóriendessë (Quenya for "Galadriel's lament in Lórien"), and sometimes Song of the Elves beyond the Sea, is the longest Quenya text in The Lord of the Rings. 

The word Namárië means "farewell" in quenya.

Ai! laurië lantar lassi súrinen,

yéni únótimë ve rámar aldaron!

Yéni ve lintë yuldar avánier

mi oromardi lisse-miruvóreva

Andúnë pella, Vardo tellumar

nu luini yassen tintilar i eleni

ómaryo airetári-lírinen.

Sí man i yulma nin enquantuva?

An sí Tintallë Varda Oiolossëo

ve fanyar máryat Elentári ortanë,

ar ilyë tier undulávë lumbulë;

ar sindanóriello caita mornië

i falmalinnar imbë met, ar hísië

untúpa Calaciryo míri oialë.

Sí vanwa ná, Rómello vanwa, Valimar!

Namárië! Nai hiruvalyë Valimar.

Nai elyë hiruva. Namárië!

Ah! like gold fall the leaves in the wind,

long years numberless as the wings of trees!

The years have passed like swift draughts

of the sweet mead in lofty halls beyond the West,

beneath the blue vaults of Varda

wherein the stars tremble in the song of her voice, holy and queenly.

Who now shall refill the cup for me?

For now the Kindler, Varda, the Queen of the Stars,

from Mount Everwhite has uplifted her hands like clouds,

and all paths are drowned deep in shadow;

and out of a grey country darkness lies on the foaming waves between us,

and mist covers the jewels of Calacirya for ever.

Now lost, lost to those from the East is Valimar!

Farewell! Maybe thou shalt find Valimar.

Maybe even thou shalt find it. Farewell!

Hej! jak złoto lecą z wiatrem liście! Nie zliczysz lat, jak na drzewie ptasich skrzydeł. I jak słodki nektar białego miodu w pałacach na zachodzie, pod niebieskim stropem Vardy, gdzie gwiazdy drżą na głos jej śpiewu, przeczysty i królewski - tak płyną lata. Któż dziś napełni mój puchar na nowo? Bo dzisiaj Varda, Królowa Gwiazd, która zapala nocą światła, podniosła z Wiecznie Białej Góry swe ręce na kształt chmur i wszystkie ścieżki utonęły w cieniu, z szarej ziemi wypełzły ciemności i przesłoniły obszar mórz, który nas dzieli, a mgła na zawsze już oprzędła klejnoty Kalakirii. Stracony, stracony Valimar dla tych, co zostali na wschodzie. Żegnaj! Może ty znajdziesz Valimar. Może ty go właśnie znajdziesz. Żegnaj! (by Maria Skibniewska)